Een interview met: Lauran R. Madden, hoofdwetenschapper van BlueNalu; Pallevi Srivastva, onderzoeker bij Wildtype en Mariliis Holm, wetenschappelijk directeur van Finless Foods.
Kweekvlees raakt steeds bekender. Kweekvis is voor de meeste mensen echter nog heel onbekend terrein. Waarom is het voor jullie zo belangrijk om in te zetten op een alternatief voor vis?
Lauran R. Madden: Visvangst is een enorm probleem, omwille van tal van redenen. Bij BlueNalu kiezen we bewust voor vissoorten die het zwaarst onder druk staan en het meest bedreigd zijn. Soorten ook waarbij aquacultuur steeds mislukt of niet mogelijk is. Zonder celkweek zal visvangst blijven doorgaan aan een reusachtig tempo.
Pallevi Srivastva: Bij Wildtype hebben we een gelijkaardige motivatie. Wij concentreren ons op zalm. Zalm is een immens populaire vissoort en wordt op grote schaal gegeten. Zodanig dat ook aquacultuur problematisch wordt. Zalmen zijn carnivoren en eten dus andere vis, waardoor hun impact nog groter wordt. Maar voor mij is er ook een positieve motivering: zalm uit celkweek vormt een boeiende uitdaging. Vissen zijn algemeen minder bestudeerd op celniveau dan zoogdieren, waar ik vroeger op werkte, er is dus veel te onderzoeken. En je kan bereide zalm vinden in tal van vormen, zoals lox, steak of fijne stukken. Dat maakt de technologische zoektocht extra interessant voor mij.
Mariliis Holm: Finless Foods gaan we voor een celkweek van blauwvintonijn. Dat is voor ons de logische keuze, dit wordt ons eerste product. Blauwvintonijn behoort tot de meest bedreigde soorten, de voorbije vijftig jaar is de wereldwijde populatie gedaald met maar liefst 96 procent. Blauwvintonijn wordt dus zeldzaam en toch blijft het zo gegeerd, waardoor het een heel duur product is. Voor veel mensen heeft tonijn een unieke textuur en smaak, waardoor velen het blijven eten, zoals in sushi. Er zijn pogingen ondernomen om de dieren in aquacultuur te kweken. Die zijn op niets uitgedraaid. Er is een tragische anekdote verbonden aan het onderzoek naar aquacultuur van de voorbije tien jaar. Men begreep niet waarom de gekweekte vissen zo jong stierven. Het duurt jaren vooraleer tonijnen volwassen worden en de dieren stierven steeds rond hun drie jaar. Pas na tien jaar ontdekten de onderzoekers wat de reden was: ze leden aan een tekort aan belangrijke vetten, waardoor ze blind werden en gewoon hun voedsel niet meer konden vinden.